💦💧 दाटलेलं आभाळ 💧💦--- अभिजित शशिकांत पिसे ( लघुकथा )

 

      होरपळून गेलेल्या जीवाला दिलासा मिळावा इतपत छान बरसात करून पावसानं पुन्हा आठवडाभर ओढ दिली होती. निसर्ग चित्रासारखा स्थिर झालेला. काहीशा उदास वातावरणात पुन्हा त्याच्या येण्याची मनाला हूरहूर लागून राहिलेली. आज पुन्हा निळ्याभोर आभाळात पांढुरक्या ढगांची गर्दी जमू लागली होती.,हळूहळू आभाळ काळवंडू लागलं होतं. गारवा जाणवू लागला होता. कुंद वातावरणात आज सुनिताही खिन्न भासत होती. काहीसं उदास वाटू लागलं होतं तिला. कधी कधी मनाची विचित्र अवस्था होते. काही घडलेलं नसतं पण उगाचच मनावर रूखरूखीचं सावट येऊन मनआभाळ दाटून राहतं. 
        सुनिताचंही आज तसंच काहीसं झालेलं. नेमकं कशाने अस्वस्थ वाटतंय हे तिला कळेना. काय झालंय आज असं या विचाराच्या बैचेनितच आवराआवर करून कॉलेजला निघायची तिची घाई सुरू होती. प्राध्यापिकेची नोकरी, घर - संसार सारं काही व्यवस्थित होतं पण ... आत्तापर्यंत आपण काय मिळविले ? जगण्याची केलेली धडपड हे सारं निरर्थक आहे का असं वाटून आयुष्याबद्दलच्या अत्यंत नकारात्मक भावनेनं आज तिचं मनआभाळ दाटलेलं !
        त्याच मनःस्थितीत सुनिता कॉलेजला पोहचली. समोरून आदराने पाहत असलेल्या एका स्त्रीच्या हास्याला सहज हास्य देत सुनिता पुढे झाली. इतक्यात पाठीमागून ' मॅडम ' अशी हाक आली. सुनिताच्या पावलांची गती थांबली आणि तिने मागे वळून पाहिले. ती स्त्री पुन्हा हसली पण सुनिताला तिची ओळख लागेना. 
" मॅडम, ओळखलात मला ? " ती स्त्री म्हणाली. 
" नाही हं ओळखलं " - सुनिता 
ती स्त्री म्हणाली, " मॅडम, मी तुमची विद्यार्थिनी मधु "
" अरे हां मधु ... काय म्हणतेस कशी आहेस ? " 
     मॅडमच्या या आपुलकीच्या चौकशीने मधु गहिवरली. तिनेही मॅडमची खुशाली विचारली. पुढे म्हणाली, " मॅडम, तुम्ही मला खूप आवडायच्यात. मराठी विषय तुम्ही खूपच छान शिकवायच्यात. तुमचे शिकवणे मला खूप आवडायचे. भाषेवरचे तुमचे प्रभूत्व मनाला खूपच भावायचे. मॅडम, तुम्ही माझ्या मनाला लिहितं करायला शिकवलात. वेळोवेळी शाब्बासकी देत डोळ्यातली आसवं परतवून लावून जगायला शिकवलात. कागदावर उतरविलेल्या माझ्या ओळींना मनापासून दाद देऊन सतत प्रोत्साहन दिलात. तुमची साधी राहणी पण चांगले विचार मनाला उभारी द्यायचे. तुमची शिकविण्याची कला पाहून मलाही वाटत राहायचं की आपणही मॅडमसारखं शिक्षिका व्हायचं. असंच छान शिकवायचं. मग ठरवलं तसं आपण शिक्षिका व्हायचे. मी काहीतरी करू शकते हा नवा विश्वास दिलात तुम्ही मला आणि तुमच्या प्रेरणेने मी आज शिक्षिका आहे. " मधुच्या डोळ्यात अश्रू तरळले. सुनिताने तिला जवळ घेतलं. म्हणाली, " अगं माझ्यामुळं काय ? मी कुठं एवढी मोठी ... "
सुनिताचे हे म्हणणे घाई घाईने खोडीत मधु म्हणाली, " नाही मॅडम! इतरही मॅडम होत्याच ना. पण तुमच्यासारखे कुणीच नव्हते. तुमच्यासारखी आपुलकी, प्रेम कुणाकडूनही मिळालं नाही." 
मधुच्या स्वरातला सच्चेपणा सुनिताच्या काळजाला कुठेतरी स्पर्शून गेला. तिनं मधुला मिठी मारली. सुनिताच्याही डोळ्यातून अश्रू ओघळले.
   मॅडमचा हात हातात घेत मधु म्हणाली, " मॅडम, तुम्ही मला जगायला शिकवलात. आज मी जी कुणी आहे ती तुमच्यामुळेच. " असे म्हणत मधुने खाली वाकून चरणस्पर्श करत मॅडमना नमस्कार केला. या अनपेक्षित गोष्टीने सुनिताला गहिवरून आलं. 
' अशीच पुढे जात रहा ' मॅडमचे हे निरोपाचे शब्द घेऊन मधु तेथून निघाली. 
        तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे सुनिता क्षणभर पाहत राहिली. ' आपण काय मिळविले ' हे मनावरचे उदासीनतेचे काळवंडवेले सावट आता विरू लागलं होतं. दाटलेलं आभाळ आता बरसू लागलं होतं. कुंद वातावरण हलकं - फुलकं होऊ लागलं अन् संजीवक आशांच्या तृप्त धारांत सुनिताचं मनही !

--- अभिजित शशिकांत पिसे
         ' अक्षरशिल्प ' 
( खेंड ) चिपळूण, ता. चिपळूण
     जि. रत्नागिरी - ४१५६०५
         -- ९९७५५५४०१४